Kapitalist sistemin babaları, suçu toplumsal bir vakıa olarak, önsel bir kabulle benimsediklerinden, bunların yaptıkları tek şey suçluyu evcilleştirmek ve toplumsal dengelerin karmaşıklığıyla suç olgusunu toplumsal dengelerle karşılamak yoluyla toplumsal bir gerçekliğe dönüştürmektir. Çünkü kapitalizmin ve beşerî sistemlerin temel hayat felsefeleri, suçu yadsımayı mümkün kılmaz. Bu sistemin egemenleri, maddî değerleri, sömürüyü, beşeri egemenleşme ve doyum isteklerini her şeyin üstünde gördüklerinden, kazanma ve sömürmeye yönelik her tür tutumu mübah görecek ve hatta teşvik edeceklerdir.
Sosyalizm ise suçun nedenini tümüyle ekonomik şartlara indirgediğinden, sosyalist bir sistemin kurulması ve ekonomik saiklerin ortadan kaldırılmasıyla suçun ortadan kalkacağını ileri sürmektedir.Bütünüyle gerçek dışı ve ütopik olan bu düşünce, bir dizi uygulamalarına rağmen, doğal olarak hayata geçirilememiştir.İşte bu noktada suç ya toplumsal bir vakıa olarak benimsenecek ve bu tarz bir toplumsal sistem geliştirilecek, ya da İslamın yaptığı gibi suçun saikleri ortadan kaldırılarak, suça yönelmeyi engelleyecek alt yapılar oluşturulacak ve suçun toplumsallaşması önlenmeye çalışılacaktır.
Maddeci sistemler suçun metafizik yönlerini ihmal ettiklerinden, onu tam olarak da değerlendirememektedirler. Dostoyevskı’nin Suç ve Cezası kadar, Tolstoy’un Diriliş’i de suçu bu açıdan irdelemektedir. İslam hukuku suçun metafizik yönlerini dikkate aldığı için, suç’a, adalet’e uygun bir karşılık (ceza) vermekten de kaçınmaz. Çünkü önemli olan toplumun sadece maddî sağlığı ve işlerliği değil, manevi olarak da sağaltılması ve adalet duygusunun örselenmişliğinin onarılması; daha doğrusu bunlara göz yuman bir işleyişe cevaz verilmemesidir.
O nedenle İslam, “kısasta hayat vardır” ilkesini, temel hukuksal ilke olarak ortaya kovar. İslam hırsızların ellerini keser.Ama elleri kesilenler, adi-basit hırsızlık vakalarının müsebbipleri değil, toplumsal kaynakları soyanlar ve insanların emeklerini sömürenlerdir. Zaniler cezalandırılır; ama bunlar fuhşu bir iştigal alanı ve alışkanlığı, kadın bedenini bir ticarî meta ve sömürü nesnesi hâline getirenlerdir. Oysa batılı sistemler, kadın bedeni ve cinselliği, özellikle sinema, reklam, turizm, kozmetik gibi alanlarda kullanarak ve istismar ederek devasa ticarî sektörler oluşturmuşlardır. Dolayısıyla İslam’ın üzerinde hassasiyede durduğu ve önlemeye çalıştığı alanlar, kapitalizmin temel iştigal alanlarıdır.
Kapitalist özgürlükçülük, temelde insan gövdesine ait iştihaları serbestleştirmeye, kışkırtmaya ve tatmin etmeye çalışan, bunlar üzerinde devasa ticarî sektörler oluşturası bu anlayıştadır. İslam ise temel hassasiyetlerini bunların (alkolizm, fuhuş, sömürü, eşcinsellik, ensest gibi) önlenmesi, özellikle kadın bedeninin istismarını engellemeye çalışan bir özgürleşme anlayışı ortaya koymakta, dolayısıyla suç ve ceza tanımları da bu temel anlamışlar üzerine bina edilmektedir.
Ümit Aktaş – İnsan ve İslam
0 Yorumlar