Bedenin Rüyası

Rüyalarla aynı kumaştan yapılmayız, bir uykuyla çevrelenmiş küçük hayatlarımız.

Shakespeare, Fırtına

Suya düştün, sırılsıklam oldun. Çırpınmak beyhude. Dip seni çekiyor, su kaçıyor boğazına. Batıyorsun mütemadiyen, batı­yorsun, Ratıyorsun aheste… Dip seni koyvermeyip kendine çekiyor habire. Çabalıyorsun ama nafile. Bırak çırpınmayı, olan olacak! Gerçi ya batacak ya çıkacaksın, ama hele bir suy­la barışık olmayı dene. Dene suyun hâlinden anlamayı hele. Çırpınma artık. Ve bırak kendini suyla birlikte-dalgalanmaya. Suyun okşayışına bırak kendini. Bırak kendini telaşsız, bırak kendini aheste. Dalgalan ağır ağır suyla birlikte. Dalgalan, korkusuz, öl&üşcesine…

Görüyorsun dip seni artık çekmiyor, görüyorsun su artık gen­zini yakmıyor. Kaslarının tüm gücüyle çırpınmıyorsun artık. Su seni tutuyor el üstünde. Sudasın, sırılsıklam. Batmazsm artık, el üstündesin. Dingin, telaşsız, canlı cenaze. Uygunluğu buldun artık, uyabildin, bildin uymayı. Şimdi, şimdi artık uyu­yabilirsin. Uyu dipsiz bir uykuyla. Uyu suyla birlikte. Uyu su gibi, su gibi uyu dingince. Uyu munis munis suyun uykusunu.

Uy ki uyku» dalga dalga kaplasın bedenini. Uy ki uyuyabilesin. Uy ve katıl suyun bedenine. Şimdi dalgalansın bedenin suyun bedeniyle birlikte. Hemvücut bir dalgalanıştasın artık, suyla hemhâl bir biçimde. Kulaklarında hep dipten gelen o şarkı. Su­yun yüzeyindesin, hafif kıpırtılarla, örtüyorsun onu bir yorgan gibi tüm vücudunla. Vücudunu öpüyor su. Savaşmıyorsunuz artık, sevişiyorsunuz, hafif dokunuşlar, latif okşayışlarla ve bir serinlik ki kaplıyor seni, hücrelerine dek en ücra…

***

Sessizce çekip gitmek istiyor ruhun, terk edip suyun yüzeyinde bedenini. Ruhun ayrılığı arzuluyor belli, bırakıp suda bedeni­ni, bırakıp onu uykuda, onu komada. Bedenin suda ürpererek hafif hafif uyuklaya dursun, şimdi sen uçmağa heves ediyor­sun. Heves ediyor ruhun biteviye kanat çırpmaya, gökyüzü­nün zağarlarına dayanırcasına. Heves ediyor ruhun bedende nefes alıp verme oyununa bir son vermeye ve böylece yalnız ve daima gökyüzüyle yek-nefes olmaya, karışmaya havaya, hava­lanmaya. Şevkle ruhun, ruhun inatla, ısrarla ruhun, gökyüzü­ne katışan bir nefes olmaya heves ediyor tamahkârlıkla.

***

Bedeni suda balık, ruhu tıknefesmiş! Bedeni kafes, ruhu safi hevesmiş! Beden ruhu fazla havalı buluyormuş, ruh ise bede­nin kendini tıknefes ettiğini söyleyip duruyormuş. Anlaşma uyuşma bir yere kadarmış. Ay ışığının suda pırıldadığı işbu güzel akşam meğer o pek mukadder ayrılık vakti çoktan gelip çatmışmış. Kulaklarında dipten gelen o mahmur şarkı, uygun kıpırtılarla salınadursun beden suyun yüzeyinde, ruh heves­kârlığının doruğunda, ay ışığında yukarılara, daha da, daha da yukarılara doğru ağmadaymış. Saf bir nefes olarak serazat ka­nat çırpacağı enginlere dâhil olacağı anın gelişine sabırsızlan­madaymış. îçi kıpır kıpır… “pırrr…!” diye uçacağı anı gözleri dikili semaya -havalı dedik ya!- gözlemedeymiş.

***

Ruh, dönüp bir kez daha, bir kez daha bakmış suyun yüze­yinde salınıp duran bedene, tç geçirmiş, “Ah,” demiş, “bunca yoldaşlıktan sonra… ” Alçalmış suya ruh ve bedeni son bir kez öpmek istemiş usulca. Tutamamış kendini ruh ve dökülen bir damla gözyaşı karışmış bedenin uykusuna. Meğer beden de enginlerde kanat çırpmaktaymış rüyasında, uyanır gibi kıpır­danmış o bir tek damlayla. Nefesi daraldıkça daralmış ruhun  konuvermiş gölün kıyısına. Hava kararıvermiş birden, ay girivermiş hemen bir bulutun arkasına. “Meğer yine rüyaymış tüm bunlar,” diye hayıflanmış ruh, “ayrılık bir başka bahara.”

“Meğerki neymiş,” demiş hevesi kursağında kalan, “ah ne ay­mazım ben, yine görmüşüm bedenin rüyasını.” Hayreti hüz­nüne baskın, ruh devam etmiş: “Meğer o da hep beni görür­müş rüyasında. Meğer aynı kumaştanmışız ha! Demek, ben ancak onun rüyasında kanat çırpmaktaymışım, vay canına! Bedenin rüyasıymışım ben! Can kafesinde mahpusum yine, o uyanınca.”

Özkan Gözel -Kim Bulmuş Ki Yerini,syf:95-97